DOŻYWOCIE

Tytuł: Dożywocie

Pierwsze wydanie: napisano, że 2015, więc może są jakieś zmiany w stosunku do wersji z 2010 roku?

Autorka: Marta Kisiel

Wydawnictwo: Uroboros

ISBN: 978-83-280-2138-9

Stron: 347

 

Przedzierałam się ostatnio przez "Skrawione ziemie" Snydera, uznałam więc, że zasłużyłam sobie na wieczór z książką czysto rozrywkową. Wszystkie znaki w internetach wskazywały na to, że powieść Marty Kisiel właśnie taka będzie. I była.

Oczywiście, żeby się dobrze bawić czytając tego rodzaju książkę, trzeba na czas lektury wyłączyć logikę i - w innych sytuacjach automatyczne - krytyczne myślenie. Tak jak w przypadku większości powieści fantasy (zresztą nie tylko fantasy), z "Harrym Potterem" na czele. Albo akceptuje się uniwersum Lichotki z całym dobrodziejstwem jej zróżnicowanego gatunkowo inwentarza, albo nie. Mnie czerwona lampka zapaliła się dość szybko (hipster w tico? dwustuletni gotyk? serio?), ale zanim się wzięłam do czytania, w ramach rozgrzewki obejrzałam "The Man from U.N.C.L.E." i po dwugodzinnym seansie przymykanie oka na nieprawdopodobieństwa szło mi już całkiem sprawnie.

Dla tych nielicznych, którzy jeszcze nie wiedzą, o czym jest ta powieść: młody obiecujący pisarz Konrad Romańczuk otrzymał w nieoczekiwanym spadku dom o nazwie Lichotka, znajdujący się na najbardziej prowincjonalnej prowincji, zamieszkany - o czym biedak dowiedział się dopiero na miejscu - przez anioła stróża, widmo, krakena, cztery utopce i jednego wrednego kota, do którego wkrótce dołączył jeszcze wredniejszy królik. To posiadłość all inclusive: anioł sprząta, kraken gotuje, widmo jest niezłe w robótkach ręcznych, prąd, woda i internet gratis. Idealne - wydawałoby się - miejsce, żeby dokończyć Dzieło Życia i zapomnieć o obiekcie źle ulokowanych uczuć. Wydawałoby się.

Nie ma tu jakiegoś głównego wątku, to raczej ciąg zabawnych epizodów. Humor słowny i sytuacyjny. Nie ze wszystkim w moim guście, ale kilka razy roześmiałam się na głos, a to już jest coś.

No dobrze, ale czemu wszystkie kobiety w tej książce są tak karykaturalnie nieprzyjemne, despotyczne, głupie i brzydkie? Jedyna niewredna istota płci żeńskiej nie jest nawet człowiekiem, a hamadriadą, która ni z tego, ni z owego zjawia się naga w łóżku Konrada i w dodatku nic nie mówi, w przeciwieństwie do wszystkich pozostałych pań występujących w "Dożywociu", które do powiedzenia mają irytująco wiele. Nawet wyjątkowo niebezpieczny królik okazał się ostatecznie królicą. Moja feministyczna natura zupełnie nie rozumie tej nadreprezentacji babsztyli. Widziałam autorkę na targach w Krakowie - oczywiście z daleka - i nie wyglądała mi na wojującą mizoginkę. No cóż, może sytuacja wyjaśni się w "Nomen Omen", którą to powieść trochę z rozpędu zamówiłam po okazyjnej cenie na Allegro.

Ilustracje Elwiry Pawlikowskiej mi nie podeszły. Konrada wyobrażałam sobie raczej jako kogoś w rodzaju Georgijsa Osokinsa, a nie to pajęczonogie chuchro na okładce. Z czym do czytelniczek?;)

Zauważyłam, że Marta Kisiel czyta blogowe recenzje. Jeśli jakimś cudem trafi tutaj, to za pośrednictwem internetu ślę podziękowania za udany wieczór z "Dożywociem" i gratuluję autoironii;).

PS. "Dożywocie" (oraz nowy przekład "Rękopisu znalezionego w Saragossie") można obecnie kupić po naprawdę atrakcyjnej cenie na stronie internetowej "Świata Książki": 23,91 i 38,20 zł.