UCIEKINIERKA

Tytuł: Uciekinierka (Runaway)
Autorka: Alice Munro
Pierwsze wydanie: 2004
Tłumaczenie: Alicja Skarbińska-Zielińska

Wydawnictwo Dwie Siostry
Seria: Własny Pokój
ISBN: 978-83-608-5072-5
Stron: 392

Ocena: 3+/5

Książkę tę poleciła mi Anna, za co jej niniejszym dziękuję, bo zamieszczone tu opowiadania przeczytałam z przyjemnością:) Niektóre z nich to właściwie mini-powieści, liczące sobie po kilkadziesiąt stron.

Główne role powierzono kobietom w różnym wieku i w różnych sytuacjach życiowych, wszystkie je łączy potrzeba miłości i obawa przed samotnością; akcja niektórych utworów toczy się parę dekad temu, kiedy brak mężczyzny u boku był powodem do wstydu (co za czasy!). Kiedy w ich życiu pojawia się już jakiś pan, to (na ogół) trzymają się go kurczowo, jakikolwiek by on nie był. Szczęście żadnej z nich nie trwa, oczywiście, zbyt długo, ale cierpią przeważnie w milczeniu i biernie. Nie zawsze z powodu mężczyzny - czasami na skutek własnych pomyłek, błędów, zaniechań. Podejmowane przez niektóre z nich próby "ucieczki" kończą się porażką albo tylko połowicznym sukcesem. Przecież nigdy nie można tak do końca odciąć się od przeszłości, prędzej czy później zaczyna uwierać.

Alice Munro ma na pewno sporo życiowego doświadczenia, wyostrzony zmysł obserwacji i mnóstwo empatii, bo sylwetki wszystkich pań są różnorodne, zarysowane bardzo precyzyjnie i przekonująco. Z żadną z tych kobiet nie potrafię się utożsamić (najbliżej mi chyba do Sylvii z tytułowej "Uciekinierki", w każdym razie pod względem usposobienia), ale z dużym zainteresowaniem śledziłam losy każdej z nich. Nie są to żadne heroiny, mieszkają na prowincji i nie zajmują się niczym oryginalnym, a jednak autorka pisze o nich tak zajmująco, że książkę czyta się błyskawicznie. Styl jest dobry, ale nie jakoś szczególnie oryginalny.

Obok tzw. prozy życia w niektórych utworach są zdarzenia... no, nie magiczne, ale trochę tajemnicze. Po prostu przedziwne zbiegi okoliczności, niedopowiedzenia, które dodają opowiadaniom uroku.

Najbardziej spodobało mi się chyba trzecie z ośmiu opowiadań, pt. "Wkrótce". Juliet wraz z maleńką córką Penelopą odwiedza rodziców. Uważała ich zawsze za ludzi otwartych i tolerancyjnych, odkryła jednak, że wstydzą się wobec obcych ludzi jej nieformalnego związku i nieślubnego dziecka. Wstydzą się tego wstydu i starają się go ukryć przed córką, bo jednocześnie kochają ją i jej potrzebują. Ale Juliet dostrzega u rodziców tylko ten wstyd, a z ich miłości zdaje sobie sprawę dopiero po latach, kiedy już nie może jej odpowiednio odwzajemnić.

W 2009 roku Alice Munro otrzymała Man Booker International Prize - za całokształt twórczości. "Uciekinierka" to chyba jedyna jej książka przetłumaczona na nasz język, więc tym bardziej warto do niej zajrzeć.

***   ***   ***

Ja też odwiedziłam w tym tygodniu rodziców, a w czwartkowy wieczór wybrałam się na krótki rowerowy wypad za miasto. Wzięłam aparat, ale zapomniałam, że teraz słońce zachodzi tak wcześnie, więc zrobiłam ledwo kilka zdjęć (nie wspominając o tym, że bardzo zmarzłam), a oto jedno z nich.