NAWIEDZONY

Tytuł: Nawiedzony (The Haunting Of Hill House)
Autorka: Shirley Jackson
Tłumaczenie: Maria Streszewska-Hallab
Pierwsze wydanie: 1959

Wydawnictwo: Zysk i S-ka
Seria: Kameleon
ISBN: 83-7150-576-0
Stron: 232

Ocena: 3/5

Bardzo rzadko sięgam po horrory*, a tu proszę - trafił mi się kolejny, choć przecież te opowiadania Kinga czytałam całkiem niedawno. Miałam ochotę na fajne, nie za bzdurne czytadło, udałam się zatem do biblioteki i zaczęłam łazić między regałami. Jakoś nic ciekawego nie rzucało mi się w oczy, na półkach z fantasy posucha, dział młodzieżowy w soboty nieczynny, już nawet miałam w ręku jakąś powieść Moniki Szwai (czy to się odmienia tak jak "nadzieja"?), ale po przeczytaniu blurba czułam, że to nie dla mnie. Przypomniało mi się wtedy, zupełnie przypadkowo, że przez kilka blogów przewinęło się nazwisko Shirley Jackson i towarzyszyły mu zwykle komplementy. O dziwo znalazłam jej powieść w naszej dzielnicowej bibliotece. Mała rzecz, a cieszy.

Powieść "Nawiedzony" okazała się dokładnie tym, czego się spodziewałam, tzn. klimatycznym horrorem retro o wiktoriańskim domostwie, w którym straszy. Doktor filozofii, antropolog i badacz zjawisk nadprzyrodzonych John Montague postanowił spędzić w nim trzy miesiące i naukowymi metodami potwierdzić lub zdementować plotki o Domu na Wzgórzu. Poprosił o współpracę kilka osób, które wynalazł m.in. za pośrednictwem towarzystw metapsychicznych i łamów sensacyjnych czasopism. Ostatecznie na miejsce przybyła Eleanor Vance, samotna i zgorzkniała trzydziestodwulatka, na której dom rodzinny spadł kiedyś deszcz kamieni, Theodora, wesoła i towarzyska współwłaścicielka sklepu z odnawianymi meblami (o ile dobrze zrozumiałam), która wyróżniała się odgadywaniem, jaką kartę trzyma osoba znajdująca się poza jej polem widzenia, oraz Luke Sanderson, przyszły spadkobierca Domu na Wzgórzu, obecnie drobny oszust, niebieski ptak i ogólnie sympatyczny młodzieniec. Pracami domowymi i gospodarskimi zajmowali się państwo Dudleyowie, którzy jednak zawsze przed zmrokiem opuszczali majątek i wracali do siebie.
Dom na Wzgórzu nie cieszył się złą sławą bez powodu. Już sam jego widok przygnębiał i odpychał, a dziwaczna geometria, którą zastosowano przy jego budowie, wzmacniała uczucie niepokoju. Pierwszą noc goście prześpią jeszcze spokojnie, potem zaczną dziać się różne dziwne i przerażające rzeczy.

Jakie - tego nie zdradzę. Powiem tylko, że powieść straszy akurat w takim stopniu, jaki mi odpowiada - tzn. drobny dreszczyk po plecach przechodzi, napięcie i klimat są, wolałabym nie czytać tej książki, gdybym była sama w domu, a z drugiej strony nie bałam się po niej zasnąć i nie śniły mi się żadne koszmary.

Książka ma też kilka wad, właściwie fabularnych niekonsekwencji, ale zaczęłam je dostrzegać dopiero kilka godzin po lekturze, więc nie zmniejszyły przyjemności płynącej z czytania. Początkowo zostały one przysłonięte przez bardzo udane i pomysłowe zakończenie tej powieści, teraz jednak je wypunktuję (spoilery!!!), więc jeśli ktoś "Nawiedzonego" nie zna, niech ominie tę listę i przejdzie od razu do fragmentu kursywą. No więc te wady:

• nie dowiedziałam się w końcu, kto lub co tam straszyło: dom, duchy tych dwóch dziewczynek, czy może duch tej dziewczyny, która powiesiła się w wieży?
• skoro dom (lub jego niewidzialni mieszkańcy) był zły, to dlaczego pojawiały się na ścianach napisy zachęcające gości, by pomogli Eleanor wrócić do jej domu?
• skąd pochodziła krew, którą rozlano w pokoju Theodory?
• dlaczego doktor Montague tak niemrawo zabierał się do swoich naukowych analiz i doświadczeń? i dlaczego nie interesowały go w ogóle niezwykłe (podobno) zdolności Eleanor i Theodory?
• niby dlaczego to coś, co straszyło, nie mogło wejść do pokoju, jeśli nie otworzyło mu się drzwi?

Mimo wszystko polecam "Nawiedzonego" każdemu, kto ma ochotę na niezbyt wymagające, ale interesujące i nastrojowe czytadło.

*Może to niektórych zdziwi, ale naprawdę byłam dzieckiem obdarzonym sporą wyobraźnią, w dodatku bardzo lękliwym. Kiedy do domu przychodzili goście, ukrywałyśmy się wraz z siostrą pod stołem;). 

Szczególnie bałam się czarownic i duchów. Jedną taką wiedźmę nawet "widziałam" - zaglądała przez okno do pokoju i patrzyła wprost na mnie. W biały dzień. Bardzo przypominała Babę-Jagę z bajeczki o Jasiu i Małgosi, którą wyświetlało się na aparacie Ania. Była nawet trochę przezroczysta, jakby wprost z kliszy. Patrzyła na mnie, a ja nie mogłam się przez kilka minut poruszyć.  Do dziś to pamiętam, choć miałam wtedy może pięć czy sześć lat. W tym okresie przydarzyło mi się jeszcze kilka historii w tym rodzaju (potem już nigdy), toteż w trosce o własne nerwy bardzo długo unikałam horrorów, w filmach i w książkach. Dziś w żadne paranormalne zjawiska nie wierzę, więc od czasu do czasu - nie za często, bo jednak wyobraźnia bywa niekiedy silniejsza niż mój racjonalizm - sięgam po "powieść z dreszczykiem".